Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Happy to beeeeee 1!!!!!




Και πάνω που λες οτι ξεγράφω το blogoσπιτάκι μου μέχρι να παιδιά να πάνε σχολείο...ή μαλλον να το τελειώσουν....ή για ακόμα πιο σίγουρα να πάρουν και πτυχίο...σκάει μια ωραία ευκαιρία, καβατζώνεις πισί, το παίζεις σκληρά εργαζόμενη και ανεβάζεις άρθρο. Για ένα και μόνο λόγο. Οτι μέσα από το bloggοσπιτάκι μου πρόσφατα αναβίωσα τα πρώτα γενέθλια του πιτσιφρικιού. Διαβάζοντας το άρθρο, θυμήθηκα συναισθήματα, μυρωδιές, εικόνες που η καθημερινότητα τις είχε καταχωνιάσει κάπου πίσω στο μέρος του μυαλού μου. Συνειδητοποίησα οτι ανατρέχοντας σε τέτοιες στιγμές συγκινούμαι ξανά. Αποφάσισα λοιπόν να το κάνω συχνότερα, να ανατρέχω σε άρθρα αλλά και φωτογραφίες, να θυμάμαι όμορφες στιγμές, να ξεχνιέμαι λίγο απο τις δυσκολίες της καθημερινότητας και να περιμένω τις ακόμα πιο όμορφες που θα ακολουθήσουν.

Το μαιμουδάκι μας, έγινε και αυτό ενός. Έσβησε το πρώτο του κεράκι, με τη βοήθεια πάντα του πιτσιφρικιού η οποία ήταν η ψυχή του πάρτυ. Τρεις μέρες πριν και με την συνοδεία της εκνευριστηκής ντουντούκας - που ακόμα ηχεί στα αυτιά μας- φώναζε όλο χαρά ''Χιόνια πολλά Δήμηταααα''. Και η Δήμητρα απλά τσίριζε στον ίδιο ρυθμό.


Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου οτι τα κορίτσια μας θα κάνουν κάθε χρόνο πάρτυ γενεθλίων. Με πολλους ή λίγους καλεσμένους θα έχουν όπωσδήποτε την τούρτα που θα τις κάνει να χαμογελάσουν, το δωράκι που θα τις κάνει να χαρούν, και την προσφορά μας για μια πιο ιδιαίτερη ημέρα και ένα τρελό πάρτυ (ως γνήσια αλλεργική στη σοβαροφάνεια οικογένεια) ώστε να νιώσουν ακόμα μια φορά μοναδικές.


Υπήρξαν και ευτράπελα στο background. Ενώ έχω ξεκινήσει 5 μέρες πριν τις ετοιμασίες, τελειώνοντας τις μελισσούλες cake pops και τοποθετώντας τες στο ψυγείο, το ράφι είχε άλλες διαθέσεις και με μια κίνηση γίνανε ένα με το πάτωμα, Έτσι σε λίγα δεύτερα. 40 μελλισούλες. 4 ώρες δουλειάς. Δάκρυ κορόμηλο. Δεν περιγράφω άλλο.


Από τι στιγμή που τις βλέπετε όμως να ποζάρουν χαμογελαστές σημαίνει οτι υπήρξε προσπάθεια number 2. Και αυτό γιατί έχω πείσμα. Ή μάλλον ξεροκεφαλιά. Ή ίσως γιατί το 2χρονο πιτσιφρίκι που υπέστει σοκ ρωτώντας επι 2 μέρες ''μαμά γιατί πέσανε τα γλυκά?'' και κόντευε να με κάνει να ακυρώσω τα πάντα, ξαφνικά μου είπε ''μαμά, θα τα καταφέρεις''. Και δεν κάνει να απογοητεύεις ένα παιδί. Ακόμα και αν την δασκάλεψε ο Μάριος να μου το πεί. Δεν θα μάθω ποτέ και μάλλον δεν θέλω να ξέρω. Μου αρκεί που το είπε. Και φάνηκε στα τεράστια πανέμορφα μάτια της οτι το εννοούσε.


Γιατί μελισσούλες?? Γιατί θέλαμε να ταιριάζει στο μαιμουδάκι μας. Ένα κοριτσάκι που εκτός από πανέμορφο, είναι χαμογελαστό, εύθυμο, χαρούμενο και ζουζουνίζει συνεχώς. Αντάμειψε και εμένα αλλά και τον μπαμπά της για την γλυκιά μας κούραση με το γέλιο, τις εκφράσεις χαράς και τις τσιρίδες ενθουσιασμού όταν είδε το κάθε τι που είχαμε ετοιμάσει για εκείνη. Τότε είναι που ξεχνάς κάθε δυσκολία. Που εξαφανίζεται κάθε πέπλο κούρασης. Που χαίρεσαι μαζί τους. Που η δύσκολη καθημερινότητα φαντάζει πια παιχνιδάκι. Που ορκίζεσαι μέσα σου οτι θα κάνεις τα πάντα να βλέπεις αυτα τα χαμόγελα και αυτά τα μάτια ευτυχισμένα. Που ευγνωμονείς που είστε όλοι υγιείς και έχεις μια τέτοια οικογένεια. Που βουρκώνεις από χαρά και χαίρεσαι για αυτό.



 Οι φωτογραφίες είναι πρόχειρες, αλλά απεικονίζουν την όμορφη μέρα μας. Ευχαριστηθήκαμε φαγητό, παιχνίδι, γέλιο και μπύρα ( ναι για μένα λέω που κάποιες φορές πίνω νιώθωντας έτσι οτι δίνω στο καλοκαίρι παράταση). Η βοήθεια του σούπερ μπαμπά μας ακόμα μια φορά πολύτιμη. Χωρίς αυτόν δεν θα είχα προλάβει να ετοιμάσω τόσα φαγητά, γλυκά και διακόσμηση.






Συνταγή δεν θα δώσω σήμερα. Και αυτό γιατί αν βγάλω μπλοκάκια με σημειώσεις, υποσημειώσεις, γραμμάρια, μουντζούρες, σίγουρα δε θα πείσω οτι δουλεύω. Ειλικρινά όμως όποιος επιθυμεί οτιδήποτε να αφήσει σχόλιο και θα γίνει ανάρτηση της συνταγής που ζητήθηκε. Δεσμεύομαι.

Ωστόσο θα δώσω καλύτερη συνταγή.

Βάλτε μπόλικη χαρά, άφθονη αγάπη, αφαιρέστε κάθε ίχνος τυχόν πονηριάς, κακίας και σοβαροφάνειας, θυμηθείτε ξανά τον αυθορμητισμό, ξαναβρείτε την παιδικότητα, βιώστε την τρέλα, εκφραστείτε, μείνετε ερωτευμένοι, αγαπήστε και κάντε όσους σας αγαπούν χαρούμενους και ευτυχισμένους.

Η συνταγή είναι δοκιμασμένη, και αν και εγώ ακόμα καμμιά φορά την καταχωνιάζω, φροντίζω να την εκτελέσω ξανα.

Όσο για σένα μαιμουδάκι, ο μπαμπάς, η τρελή και γλυκιά αδερφή σου που σε υπεραγαπάει και εγώ, δεν μπορούμε να σου ευχηθούμε με λόγια. Θα είμαστε κάθε μέρα δίπλα σου να σου υπενθυμίζουμε όσα ευχόμαστε για σένα.


Υ.Γ. Στις ιντερνετικές μου φίλες θέλω να πω οτι δεν τις ξεχνάω. Πολλές φορές ανατρέχω σε άρθρα τους, τις θαυμάζω, χαμογελάω με δημιουργικές αναρτήσεις. Ειλικρινά όμως το πρόγραμμα μας δεν μας επιτρέπει χρονικά να κάνω αισθητή την παρουσία μου. Είμαι σίγουρη πως υπάρχει κατανόηση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου